نگرانی از نارضایتی شغلی در ایران

نارضایتی شغلی در ایران

معضل بیکاری در کشور و روند رو به رشد شمار بیکاران حدیث مفصلی است که درباره علل این معضل و راه برون رفت از آن بسیار گفته و نوشته شده و دولتمردان زحمتکش ما نیز انتقادات و درددل ها را به گوش جان شنیده، مهر تایید بر آن زده و نزدیک به نیم قرن است که وعده حل معضل بیکاری را داده اند ولی عملا هیچ اتفاق مثبتی در این زمینه شاهد نبوده ایم و سال به سال اوضاع اشتغال بدتر شده است و با این روندی که مسئولان ما در پیش گرفته اند دیگر امیدی به بهبود آن وجود ندارد که باز هم در این باره قلم فرسایی کنیم. بهتر است اکنون به وضع نابسامان شاغلین بپردازیم و از دولت بخواهیم حداقل این گروه را دریابد تا لااقل اینها به جمع بیکاران اضافه نشوند.

دولت به دلیل عدم توجه به نیازها و خواسته های به حق کارمندان، کارگران، پرستاران، معلمان، قضات، نیروهای انتظامی و … از لحاظ پرداخت حقوق و مزایا، یک نارضایتی شغلی را بوجود آورده و چون چرخ زندگی هیچ کدام از شاغلان به درستی نمی چرخد، اغلب آنها وظایف خود و کار ارباب رجوع را نیز با اشتیاق انجام نمی دهند. تورم و گرانی روزبروز در حال افزایش بوده و ارزش پول ملی به شدت کاهش می یابد. دولت بدون هیچگونه ابراز نگرانی از این وضعیت، برای جبران کسری بودجه خود تمام کالاها و خدمات را به نرخ جهانی دلار به مردم ایران عرضه می کند اما حقوق و دستمزد را به ریال می پردازد. این امر موجب فقیر شدن مردم و کاهش ارزش دارایی آنان شده است. رکود اقتصادی و مالیات های سنگین در کشور چرخ های تولید را مختل کرده و حتی بر بازار و کسب و کارهای بخش خصوصی نیز تاثیر منفی گذاشته است.

عده ای توقع دارند که صنایع بزرگ اقتصادی در استان هرمزگان با به کارگیری کارگران بومی، مشکل بیکاری در استان را حل کنند! مگر صنایع استان چقدر ظرفیت خالی برای استخدام بیکاران دارند؟ از این موضوع گذشته، به دلیل تحریم ها و شرایط سیاسی حاکم بر کشور، اوضاع اقتصادی این صنایع نیز چندان مناسب نیست و صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشته اند.

این صنایع بزرگ بیشتر اوقات با قطع برق و گاز مواجه شده و تولید آنها متوقف می شود. بسیاری از تولید کنندگان، بازرگانان و کسبه ورشکسته شده اند و سرمایه ها را به خارج از مرزها فراری داده است. دولت که بر اثر تحریم های جهانی با کاهش درآمدهای نفتی مواجه شده بیشتر به فکر دخل و خرج خویش است و به هیچ عنوان خود را ملزم به حمایت از بخش خصوصی نمی داند. اما انتظار داریم حداقل با راضی نگه داشتن کارمندان و حقوق بگیران زیر مجموعه خود، شوق و انگیزه کار کردن را در آنها بوجود آورد تا اندکی موجب تحرک و رونق فضای کسب و کار و اقتصاد کشور شود. زیرا نارضایتی شغلی بسیار نگران کننده است.

به قلم: حسین فریدونی – سردبیر صدف

ساعت: ۰۱:۵۰ بعد از ظهر - ۱۴۰۱/۰۵/۰۶

بازدیدها: ۲۷۴

مطالب مشابه:

صنایع دستی؛ نفت فردای ایران نگرانی جامعه جهانی از کوبیدن بر طبل جنگ چرا گردشگری هنری در ایران از دنیا عقب مانده است؟ ایران با نظام پارلمانی سازگاری بیشتری دارد؟